EBC Deel 4, de afdaling

EBC deel 4, de afdaling

Als je de euforie van het halen van het hoogste punt gehad hebt, is het natuurlijk nog wel noodzakelijk te bedenken dat je dan pas op de helft bent! Je moet ook nog terug en tijdens de afdaling gebeuren de meeste ongelukken. Ongeconcentreerd wil je wel eens te snel naar beneden gaan en da's nie goe hè?!

Na een redelijke nachtrust vertrokken we vanuit Loboche (4900 m) door de valei richting Pokboche op zo'n 4000 m hoogte. Eindelijk krijgen we langzaam weer meer zuurstof binnen. Heerlijk.

Verder valt er over deze dag niet zoveel te vertellen.

Nog twee afdalingsdagen te gaan, maar wel lange dagen. En afdalen klinkt leuk, op deze onmogelijke, ongelijke paadjes en "trappen" blijft het zaak je kop erbij te houden. En laat dat nou net niet het geval zijn bij Arie. Hij stapt op een takje of los steentje, glijdt weg, valt voorover bijna de diepte in en wordt gelukkig door een paar Australiërs tegengehouden. Pfff, dat viel mee. Maar helaas toch ook weer niet, want gevolg: waarschijnlijk een beenbreuk. Kut!

Daar zit je dan op die berg. Helikopter regelen dus. Samen met Arie en zijn vrouw gingen Astrid en Chris ook met ze mee. Waarom dat moest weten we niet, maar het gevolg was wel dat wij met z'n tweetjes overbleven die hetzelfde tempo hadden. De rest gaat namelijk véél rapper. Dus bleven wij niet wachten op de heli en gingen alvast maar op pad richting Namche. Onze "gids" zei nog wel "maar dan lopen jullie zonder gids." Ha ha, wat een grap, we hadden al eerder dagen zonder gids gelopen en nu maakt ie zich daar nog eens druk over. De grapjas.

Het was nog een flink eind, maar samen hebben we heerlijk rustig door kunnen lopen. Steady as it goes. Diverse groepen liepen sneller dan wij, maar namen vaker pauze zodat we ze steeds weer opnieuw tegen kwamen. Zo liepen we rond 5 uur Namche in en doken vervolgens een prachtig koffietentje in voor een welverdiend bakkie met taartje.

's Avonds kregen we de bevestiging dat Arie inderdaad zijn been gebroken had, maar niet geopereerd hoefde te worden. Weer een geluk bij een ongeluk.

Volgende dag weer vroeg op voor de laatste etappe. Zou nog lastig genoeg worden want de afstand bleek maar liefst 21 km. En die leg je hier wat langzamer af dan bij ons.

Wederom werden we idioot van al die ongelijke stukken, stenen, paadje op, paadje af en geen idee hebben hoe ver het nog zou zijn. Maar eindelijk, net voordat het licht om 6 uur weer uitgedaan zou worden lopen we Lukla binnen. Wat een opluchting, we hebben het echt gehaald! Vanaf de start in Lukla tot en met het eind daar. Wat zijn wij ongelóóflijk trots op onszelf. We hebben vaker zuks gedaan, maar dit vonden we het beiden zo'n beetje wel de zwaarste onderneming.

Er staan nu foto’s bij de vorige verhaaltjes. Maakt t toch leuker ?

Everest basecamp deel 3 ??

Everest basecamp:  deel 3

We lopen met z’n 4-en voor de 2e keer richting Dingboche op 4400 mt. De omgeving was vertrouwd en De tocht verliep voorspoedig! We overnachten in dezelfde lodge, dus ook vertrouwd. Heerlijk geslapen, behalve Peter dan. Na een goed ontbijt op pad naar 4900 mt Loboche.... De toch was loodzwaar, omdat het zo steil omhoog was. Het eerste gedeelte geen theehuisjes onderweg, we hadden niet veel bij ons ook, verschrikkelijk koud, dus behoorlijk afzien. We bereikten de monumentale plek; thukla memorial, erg indrukwekkend. Degene die de film Everest hebben gezien, snappen je gevoel.....

Na de lunch weer verder! Na 8 uur bereikten we Loboche en de rest van onze groep die de dag ervoor al naar basecamp zijn geweest. Ze waren blij ons te zien en erg emotioneel. We waren kapot en helemaal leeg! Arie en Gezina hadden wat proviand, Lekkere spulletjes voor ons gekocht om de volgende dag mee te nemen naar basecamp. Zo lief ? we hadden niets meer, geen tijd gehad om onderweg te kopen. 

D-day 

Om 6 uur gingen we op weg. Sander, onze gids, Chris en wij met z’n tweetjes. We waren al gewaarschuwd dat het een zware en vooral ook moeilijke route zou zijn, maar dat het zó zwaar en moeilijk zou worden hadden we niet kunnen bedenken. Het begin ging nog wel, het was alleen erg koud: -10!

Dan na een uurtje lopen begon de eerste ellende al: het pad hield op en er volgde een steil geheel vol rotsblokken waar je maar moest uitzoeken wat nu de beste plek was om je voeten neer te zetten. Aan deze martelgang leek bijna geen einde te komen, totdat we eindelijk het “dorpje” Gorashep binnen liepen. Ban boven leek het een oud mijnstadje. Daar even wat gedronken en weer door. 

Wederom een lange route die gekenmerkt werd door vooral rotsblokken. En wij maar klauteren en vooral doorgaan want we zullen het halen! 

Eindelijk, na uren afzien zien we dan in de verte dat waar we voor gekomen zijn: Everest Basecamp! We gaan het gewoon halen! Wat een kanjers vinden we onszelf. En terecht. Nu stelt dat Basecamp niet veel voor, het gaat om het idee en natuurlijk de kiekjes en vooral de onwaarschijnlijk fascinerende omgeving met al die bergreuzen om je heen. 

Maar ja, als je dat doel gehaald hebt ben je nog maar halverwege want je moet dezelfde drama route ook weer terug. Maar nu met een lijf dat al flink kapot is van alle zware tochten van de afgelopen dagen. Dus werd dit nog zwaarder dan de heenweg. Deze keer ook nog met de druk dat het om 6 uur donker zou worden. En dan wil je niet op dat onmogelijke stuk met die rotsblokken zitten. Gelukkig waren we daar net vanaf toen het licht werd uitgedaan, maar de resterende 2 á 3 km waren natuurlijk ook niet geplaveid. Gelukkig hadden wij alle drie een hoofdlampje bij ons, alleen onze gids had even geen licht dat het deed. 

Zo ploeterden we nog ruim een uur in het donker voort, voordat we eindelijk eindelijk eindelijk doodvermoeid onze lodge weer binnen strompelden. De rest van de groep vond het geweldig en feliciteerde ons met het behalen van deze heroïsche prestatie en ook zelf waren en zijn we alle drie SUPER trots op wat we gedaan hebben. En terecht! 

Everest basecamp deel 2

Everest basecamp deel 2

• Het einddoel voor deze dag is Tengboche. De aanloop is makkelijk, met mooie uitzichten op Ama Dablam en Mount Everest. De laatste klim naar Tengboche (3900 meter) is intensief! Vooral als je je niet helemaal fit voelt. En zoals altijd is de combinatie Boersen in Bokkiewokkieland een zekerheidje voor sproeipoep. Toch hebben we t weer gehaald. Onze slaapplek was niet zo leuk, erg primitief en verschrikkelijke koud. Dus maar vroeg naar bed gegaan en de hele klok rond geslapen.

Dengboche-Dingboche

We komen voor het eerst boven de 4000 meter uit, wanneer we richting Dingboche lopen. We komen boven de boomgrens en werpen de eerste blik op de vallei die ons richting Everest leidt. We lopen naar 4400 m hoogte! En op deze hoogte zit er al verdomd weinig zuurstof in de lucht. Misschien moeilijk voor te stellen hoe dat is, maar bedenk dan dat, als je je veters strikt je vervolgens 5 minuten buiten adem bent. Zoiets dus.

Dan hebben we een acclimatiserings/rustdag. Die gebruik je dus om uit te rusten, nu even niet. En ik (Inge) had al geen oog dicht gedaan vanwege verschrikkelijke hoofdpijn. Toch mee gegaan naar boven, met als gevolg; hoogteziekte!! Kon niet meer op m’n benen staan en zwabberde ongecontroleerd de berg af. Direct m’n bed in gekropen, een pot thee, Diamox en rusten, rusten en nog eens rusten. En natuurlijk een overheerlijke cup of soup. Verschrikkelijk goed geslapen, maar nog steeds hoofdpijn de volgende ochtend.

Dus zit er maar één ding op: maken dat je naar beneden gaat. Gelukkig zijn we niet alleen, want er is nog iemand niet fit...

De weg terug naar Dengboche op 3800 m verloopt voorspoedig, totdat bij aankomst blijkt dat er een porter pleite is. Via app contact met onze gids (die met de andere helft van de groep mee was richting basecamp) en een andere porter wordt deze gast teruggevonden in een dorp hoger dan waar wij zijn. Alleen heeft ie onze tassen niet bij zich, die heeft ie weer lager dan waar wij zitten achtergelaten. Hoe is het mogelijk?

Na een redelijke nachtrust (Inge dan, ik, die rooie doet geen oog dicht op deze hoogtes) gaan we samen met Chris en Astrid weer op pad richting Dingboche op 4400 m hoogte. Mijn moeder zei altijd: “heen en terug is de weg op z’n langst” en ze krijgt wederom gelijk.

Maar gelukkig zijn de koppijn verschijnselen weg en konden we tenminste weer omhoog! We zitten nog steeds in de race om het doel “Everest basecamp” te halen. We’re back in business?

Wordt vervolgd...

Voor foto’s zie:

Instagram koolsi59

https://www.polarsteps.com/IngeKools2

Everest basecamp deel 1

Everest basecamp deel 1

Na het stofhappen in Kathmandu verruilen we deze chaotische, drukke stad voor de schone frisse lucht van de prachtige Himalaya. Na 5 uur vertraging vertrokken we 7 oktober toch naar Lukla. Een vlucht met nogal wat turbulentie, maar de piloot van t piepkleine vliegtuigje wist toch een mooie landing te maken op t gevaarlijkste vliegveld ter wereld, omdat de landingsbaan niet langer is dan 200 meter.

Na de lunch begonnen we direct te lopen en wisten net niet voor donker ons guesthouse te bereiken. Bij licht is t al moeilijk genoeg deze paadjes te belopen, laat staan in t donker! Toch is t ons weer gelukt en de eerste dag zit erop.

We hebben een leuke groep en hebben veel lol en Chris en Astrid ook nog met hun interesse voor t zelfde clubje uit Amsterdam. De uitslag tegen AZ was zeker goed voor t humeur om de 2e loopdag goed te beginnen. Het begin was makkelijk en veel omhoog en naar beneden, maar na de lunch richting Namché Bazaar was t zo steil; klimmen en klauteren, 700 mt omhoog.

Namche Bazaar, het hoofdstadje van de Sherpa's in Nepal. We steken de rivier over dmv meerdere hangbruggen die duizelingwekkend hoog boven het water hangen.

Het is zo druk op deze route (het lijkt de Kalverstraat wel) en niet alleen met toeristen maar ook met kuddes Yaks, paarden en ezeltjes die de vele guesthouse bevoorraden. We werden bijna van de berg af geduwd door een kudde ezels. Toch bereikten we allemaal weer veilig ons guesthouse in Namche Bazaar en niet eens in t donker! Heerlijk gegeten en na een paar potjes Dumbal ( Nepalees kaartspelletje) gespeeld te hebben met een jong Nederlands stel die hun huwelijksreis naar Everest basecamp maken, hoe leuk is dat ? allemaal vermoeid en voldaan ons bedje opgezocht.

Vandaag een acclimatiserings/rustdag. Hopelijk weten we zo de hoogteziekte tot een minimum te beperken. Het is voor iedereen afzien, voor de één iets meer dan voor de andere. Vandaag was een geweldige klim tot 3800 mt naar Sagarmatha met uitzicht op de grote reus The Mt Everest. Prachtige foto’s gemaakt. Hopelijk lukt t ons de foto’s te downloaden, anders houden jullie die tegoed. Ook nog even de berg bewonderd die onze gids Sander beklommen heeft. Die was zo’n 6835 Mt hoog en we noemen hem de Momo Sander Mountain..... Ama Dablam.

Vanmiddag lekker gerelaxte en uitgerust voor morgen omdat ons een zware dag te wachten staat.

So far So Good

Doei en tot de volgende x

Kathmandu

Su, het eerste deel van onze onderneming zit er bijna op. Woensdag stapten we op de trein richting Schiphol om dan eindelijk richting Nepal te gaan. Op Schiphol nog even uitgezwaaid door Louis, altijd leuk natuurlijk.

Aangekomen in de chaos die men hier Kathmandu noemt. De gids moest op het laatste moment een ander hotel regelen omdat de oorspronkelijke onder water was komen te staan door een gesprongen waterleiding. Het kan verkeren.
Alleen was het hotel waar we in terecht kwamen niet bepaald je van het. En omdat er ook huisdieren rondliepen in de vorm van kakkerlakken vertrokken we na 1 nachtje alweer naar een ander hotel. Het kan verkeren.

We hebben inmiddels kennis gemaakt met de hele groep waar we de trekking mee gaan doen. Het lijkt een gezellig ploegje, dus dat is wel prettig.

Vandaag, zaterdag, met de "ski"lift naar Chandragirihills geweest. Ze zeggen dat je bovenop uitzicht hebt op de Himalaya van de Annapurna tot de Mount Everest. Moet het natuurlijk niet ineens dikbewolkt worden bovenaan want dan zie je er niks van. Dat niet alleen, het wordt ook koud. Helaas voor ons dus, geen geweldig uitzicht. Het kan verkeren. Alweer.
Maar de taxirit ernaartoe was ook alweer een hele belevenis op zich. Man man wat een hobbeldebobbel rit over iets wat ze weg noemen.

Zo de zooi voor onze trekking naar Everest basecamp gaan organiseren en dan begint het echte avontuur morgenochtend om half 7. Ook al een uitdaging dat tijdstip.

Everest Basecamp

Namaste,

Komende woensdag is het zover, dan vertrekken we richting Kathmandu in Nepal. We zijn al een tijdje flink aan het trainen (hardlopen en vooral ook wandelen) omdat we in Nepal een trekking naar Everest basecamp gaan doen. Om alvast een indruk te krijgen wat we daar dan gaan doen kun je op deze link kijken hoe ons programma eruit gaat zien: www.momotrekking.com/everest-basecamp

Hopelijk lukt het ons jullie weer een beetje met ons mee te kunnen laten reizen met ons avontuur naar 5600 meter hoogte!

Himalaya’s here we come!

groetjes van jullie reis-bloggers

Onze oude blog is nog steeds online

www.koolsi.waarbenjij.nu

We zijn weer thuis

Berlijn en de marathon

In 2011 heeft er ooit een artikel over ons in het AD gestaan met als titel: "overal waar wij komen begint het te regenen". En we kunnen deze oude kop weer eens naadloos op onze Europese interrail trip plakken. Het zal wel een noodlot zijn dat ons altijd maar blijft achtervolgen. Het zij zo, maar we laten ons er niet door kisten. Maar erg vrolijk wordt je er nou ook weer niet van.

De zaterdag in Berlijn begon nog heerlijk met een zonnetje tijdens ons hardlooprondje door een nabij gelegen park. We kwamen midden in een jeugdige sponsorloop terecht waarbij we zelfs van de verzorgingspost gebruik konden maken. Het was zo net S.V. Friesland, dus begonnen we ons al rap thuis te voelen.

Hierna richting de Berlijn marathon Expo. Maar deze viel helaas erg tegen, zodat we al snel weer verder de stad in trokken. Daar kwamen we uiteindelijk uit bij de Brandenburgertör wat de finish was van de skeeler marathon. En sport minded als we zijn bleven we daar dus de sporters aanmoedigen. Totdat de lucht weer eens heel erg zwart begon te worden en de regen binnen no time weer over ons uitgestort werd. Het zal ook niet. Dus hup, de U-bahn in richting Hard Rock café en daar dan maar een hapje doen. Maar droog werd het niet meer, zodat we ook deze keer weer erg blij waren met ons het pluutje.

Op zondag gingen we Jaap Sije Bosgraaf aanmoedigen tijdens zijn marathon. Dit is een bekende hardloper van ons die we kennen via de SV Friesland familie. Nu is een marathon voor hem de gewoonste zaak van de wereld, want hij loopt er ongeveer 25 à 30 in een jaar. Dit jaar hoopt hij zijn 100e(!!!) marathon te lopen. En hij is, net als ons in 2011 begonnen met het lopen van marathons.

De bedoeling was om ook de toplopers voorbij te zien komen, maar dan moet je natuurlijk met je slaapdronken kop niet in de eerste de beste tram stappen die voorbijkomt. Want dan kan het zomaar zijn dat dit niet de juiste tram is en dat je dus heel ergens anders uit komt dan je voor ogen had. Om deze vergissing te herstellen kost dan ook tijd en dus kwamen we alsnog te laat om deze toppers aan het werk te zien. Maar ja, ze lopen dan ook zo idioot hard; bijna 21 km per uur!

In wederom nat en miezerig weer lukt het ons gelukkig wel om Jaap Sije 3x op de route te spotten en zelfs nog net, maar dan ook nog net, op tijd zijn finish mee te maken. Moesten we wel flink voor doorlopen trouwens.

Samen met zijn gezin vervolgens nog even gezellig een bakkie gedaan en daarna afscheid van ze genomen.

We zaten te denken om met al dat klote weer een dagje eerder naar huis te gaan, maar hebben ons toch niet laten kisten en bleven tot en met de laatste dag van on ze interrail ticket. Je bent doorzetter of niet. En wij vinden van ons dat we dat wel zijn. Dus maandag werd het plan bedacht om eindelijk weer eens op de fiets erop uit te trekken.

Eerst maar eens uitslapen en toen rond het middaguur erop uit. Fietsen gehuurd en de hop on hop off bus route erbij gepakt. Nu we er toch waren maar even wat bezienswaardigheden aanschouwen. Blijft bijzonder om het "muur"verleden van deze stad te zien en te lezen wat dat allemaal voor ellende veroorzaakt heeft.

Ondanks dat het weer een koude kille dag was bleef het deze keer gelukkig wel zo goed als droog en dat is al heel wat voor ons. Zeker als je op de fiets zit.

Zo tuffen we op dinsdag met de Deutsche zug terug naar de zon, oftewel naar huis. Dit gaat ietsiepietsie sneller dan de treinen die we in Kroatië en Polen hadden. Scheelt "slechts" een kleine 200 kilometertjes per uur! Onvoorstelbaar.

En zo beste lezers zit ons trein avontuur voor 2017 er ook alweer op. Kunnen we weer reisplannen voor de toekomst gaan bedenken.

Groetjes en tot een volgende keer maar weer,

Inge & Peter (Red Devil)

P.s. Inge had nog wat statistieken voor de geïnteresseerden onder ons, Leuk om te weten!

In 1 maand, 4,5 week, 31 dagen hebben we 5426 spoorweg kilometers afgelegd!

We hebben 9 landen doorkruist.

Nederland

Duitsland

Oostenrijk

Slovenië

Kroatië

Hongarije

Slowakije

Polen

Tsjechië

We zijn bij 124 Stationnetjes gestopt en/of uitgestapt!

Op één van de foto’s ook even een greep uit een paar stationnetjes

Munchen Hbf, Priem a Chiemsee, St. Johann im Pongau, Mallnitz-Obervellach,

Spittal-Millstättersee, Vrhovi-Plitvi Jezera, Licko Lesce, Kastel Stari, Split, Budapest-Keleti, Bratislava hl.sn. , Kuty, Osnabrück, Rheinge, Nijverdal, Raalte!

Praag, ook een prachtig stadsje (alleen raken we een beetje "stedenmoe")

Na Krakau tuft onze interrail tienertoer voor ouderen door richting Praag. En tuffen is echt wat die trein tot Tsjechië doet. Bijna stilstaand, of met een gangetje van zo'n 35 km per uur doen we er uren over om in Tsjechië te komen. En dan: zelfde trein, ander personeel en ineens kan die intercity wel flink tempo maken. Nou ja, het zal wel.

Zoals in de titel al gezegd: Praag is ook werkelijk een schitterende stad. Alleen wel een beetje van hetzelfde als we in Zagreb, Split, Boedapest en Krakau ook al gezien hebben; namelijk heel erg veel schitterende oude gebouwen. Maar na zoveel oude gebouwen weten we straks bij het terugkijken naar de foto's waarschijnlijk niet eens meer welk gebouw bij welke stad hoort.

Daarnaast voelen we ons zo af en toe best wel wat genaaid in Praag. Het is namelijk allemaal best prijzig voor wat ze je voorschotelen. En dan krijg je ook nog eens niet altijd wat ze je beloven.

Om eens wat anders te doen en ook even wat te relaxen wilden we deze stad eens per hop on hop off bus gaan ontdekken. Op de lange route zou je dan in een open dubbeldekker kunnen zitten, zodat je e.e.a. goed kon zien allemaal. Zo waren wij dit hop on hop off fenomeen ook gewend vanuit Barcelona en Hong Kong. Alleen gaat dat in Praag anders. Hier rijdt men namelijk in kleine mini busjes waar vanuit je werkelijk geen ruk kunt zien.

Dus maar eens even vragen waar die dubbeldekker dan wel niet is. Ja, jammer dus, want daar is er maar één van en die rijdt een stuk verder op de route. Als je daarin wilt moet je even een uurtje wachten. Oftewel: veel beloven, weinig geven doet de gek in vreugde leven. Hupsakee, 44 euri down the drain. Het zij zo.

Dan maar weer zelf wat op pad. Zo beklimmen we de Petri tower waar vandaan we een schitterend uitzicht over de stad hebben. Jammer alleen weer dat we boven op die toren net weer een bui over ons heen krijgen en bijna van die toren wegwaaien. Eenmaal weer beneden klaart het weer op en is de bui verdwenen. Gelukkig!

Zo slenteren we over de Charles Bridge, langs de dansende huizen en komen diverse oeroude schitterende gebouwen tegen.

De volgende dag weten we niet zo goed wat nu eigenlijk nog te doen, dus besluiten we naar de kathedraal en het kasteel op de heuvel te gaan. Die kathedraal binnen hoeven we niet zo nodig. Kost ook weer een kapitaal en we weten zo langzamerhand wel hoe die dingen er van binnen uit zien. Tussen alle toeristen groepen met gids door vermaken wij ons prima met het maken van geinige selfies. Zo komen we ook deze heerlijk droge (maar beetje frisse) dag weer prima door en vinden zowaar tegenover ons appartementje een restaurant waar we een stuk minder prijzig en nog een stuk smaakvoller ook heerlijk hebben gegeten.

Morgen op naar onze laatste stop tijdens deze rondreis: Berlijn. Waar zondag de marathon gelopen gaat worden. Nee, niet door ons. Wij gaan slechts kijken en aanmoedigen.

Wordt vervolgd... (nog eenmaal)

Groetjes,

Inge & Peter (Red Devil)