Everest basecamp deel 2

• Het einddoel voor deze dag is Tengboche. De aanloop is makkelijk, met mooie uitzichten op Ama Dablam en Mount Everest. De laatste klim naar Tengboche (3900 meter) is intensief! Vooral als je je niet helemaal fit voelt. En zoals altijd is de combinatie Boersen in Bokkiewokkieland een zekerheidje voor sproeipoep. Toch hebben we t weer gehaald. Onze slaapplek was niet zo leuk, erg primitief en verschrikkelijke koud. Dus maar vroeg naar bed gegaan en de hele klok rond geslapen.

Dengboche-Dingboche

We komen voor het eerst boven de 4000 meter uit, wanneer we richting Dingboche lopen. We komen boven de boomgrens en werpen de eerste blik op de vallei die ons richting Everest leidt. We lopen naar 4400 m hoogte! En op deze hoogte zit er al verdomd weinig zuurstof in de lucht. Misschien moeilijk voor te stellen hoe dat is, maar bedenk dan dat, als je je veters strikt je vervolgens 5 minuten buiten adem bent. Zoiets dus.

Dan hebben we een acclimatiserings/rustdag. Die gebruik je dus om uit te rusten, nu even niet. En ik (Inge) had al geen oog dicht gedaan vanwege verschrikkelijke hoofdpijn. Toch mee gegaan naar boven, met als gevolg; hoogteziekte!! Kon niet meer op m’n benen staan en zwabberde ongecontroleerd de berg af. Direct m’n bed in gekropen, een pot thee, Diamox en rusten, rusten en nog eens rusten. En natuurlijk een overheerlijke cup of soup. Verschrikkelijk goed geslapen, maar nog steeds hoofdpijn de volgende ochtend.

Dus zit er maar één ding op: maken dat je naar beneden gaat. Gelukkig zijn we niet alleen, want er is nog iemand niet fit...

De weg terug naar Dengboche op 3800 m verloopt voorspoedig, totdat bij aankomst blijkt dat er een porter pleite is. Via app contact met onze gids (die met de andere helft van de groep mee was richting basecamp) en een andere porter wordt deze gast teruggevonden in een dorp hoger dan waar wij zijn. Alleen heeft ie onze tassen niet bij zich, die heeft ie weer lager dan waar wij zitten achtergelaten. Hoe is het mogelijk?

Na een redelijke nachtrust (Inge dan, ik, die rooie doet geen oog dicht op deze hoogtes) gaan we samen met Chris en Astrid weer op pad richting Dingboche op 4400 m hoogte. Mijn moeder zei altijd: “heen en terug is de weg op z’n langst” en ze krijgt wederom gelijk.

Maar gelukkig zijn de koppijn verschijnselen weg en konden we tenminste weer omhoog! We zitten nog steeds in de race om het doel “Everest basecamp” te halen. We’re back in business?

Wordt vervolgd...

Voor foto’s zie:

Instagram koolsi59

https://www.polarsteps.com/IngeKools2