Vanwege de ellende die ons had getroffen in Saigon hadden we in Phnom Penh een heerlijk luxe hotel met prachtige tuin inclusief zwembad gekozen. Het mocht wat kosten. We wilden er direct bij aankomst nog wel een nachtje bijboeken, maar helaas zat het al helemaal vol.

‘s Morgens eerst maar eens op zoek om een paar fietsen te huren. Deze keer was dat gelukkig een kleine moeite, de verhuurder zat dichtbij het hotel. En in Cambodja geen Tet Holiday, dus alles gewoon open. En ook nog eens twee schitterende goed werkende mountainbikes. Men, wat reden die dingen lekker.

De eerste dag wilden we wat rond fietsen door de stad en om te beginnen naar de S21 (Tuol Sleng) gevangenis. Deze voormalige school werd onder het schrikbewind van Pol Pot gebruikt als gevangenis. Omdat “vriend” Pot doodsbenauwd was dat slimme mensen hem wel eens door konden hebben en hem af wilden zetten, werd iedereen met een beroep waarvoor gestudeerd was hier eerst maar eens opgesloten en gemarteld. Maar, had je een bril op dan kon je waarschijnlijk lezen en was je dus waarschijnlijk ook te slim. Kortom: ook de klos. Had je zachte handen, dan was je geen noeste harde arbeider, dus slimmer. Hoef vast niet uit te leggen wat je lot dan werd.

Van de ongeveer 14.000 slachtoffers die hier gevangen werden overleefden slechts 12 deze martelgang. Twee van deze overlevenden zijn hier bijna dagelijks nog aanwezig om hierover te vertellen en om hun boek te verkopen.

Ons bezoek een paar jaar geleden aan Auschwitz was indrukwekkend, maar deze kwam ook hard binnen. We waren er stil en emotioneel van. Wat doen mensen elkaar toch steeds maar weer de meest verschrikkelijke dingen aan. Onvoorstelbaar.

Het waren onze tienerjaren, het moment dat dit allemaal speelde en gingen naar school of deden andere leuke dingen. Nooit beseft dat dit gebeurde. Je had gehoordvan de killing fields, Pol Pot; De ondoorgrondelijke massamoordenaar. De Rode Khmer, maar de details! Wat leren we veel hier in Cambodja en wat een “respect” voor de overlevenden die hier nog dagelijks hun verhaal doen, de meesten zonder wrok of haat voor wat hun en hun familie is aangedaan. Dan is het contrast van onze reis door Cambodja zo groot en wordt ik inderdaad super blij van een groepje schoolkinderen die aandacht van ons en wij van hun krijgen

De rest van de dag hebben we nog wat rond gefietst om aan het eind van de middag even lekker een plons in het zwembad te nemen en de indrukken van de dag te verwerken. Heerlijk!

De volgende dag fietsten we naar Choeung Ek, oftewel de killing fields waar zo’n 20.000 mensen (mannen, vrouwen en kinderen) op gruwelijke wijze omgebracht werden en in massagraven werden gegooid. Verdere details laten we maar achterwege, want het verhaaltje moet ook nog leuk blijven om te lezen. Wil je er wel wat meer over lezen: https://en.wikipedia.org/wiki/Cambodian_genocide

De tocht er naar toe was maar 13 km, maar we deden er bijna anderhalf uur over om het te bereiken. Eerst omdat we door het enorm drukke verkeer van Phnom Penh moest zien te laveren en vervolgens omdat we ergens op het platte land een mooi plekkie zagen om te fotograferen. En laat daar nou net op dat moment een school uitkomen. Koren op de molen van Inge om met deze goed Engels sprekende kinderen een gesprekje aan te gaan. Het groepje kinderen wordt dan ook in rap tempo steeds groter.

Na het indrukwekkende bezoek aan de killing fields weer richting de stad. De bedoeling was om het Royal Palace te bezoeken, maar zover is het nooit gekomen. Ook nu moesten we weer via een idioot drukke verkeersader de stad in. Omdat dit niet erg opschoot besloot Inge dit maar eens anders aan te gaan pakken. Als een ware kamikaze mountainbike coureur scheurde ze over de stoep, tussen geparkeerd staande auto’s en scooters weer de weg op om zo weer kris kras tussen het verkeer door zich een weg te banen naar waar we naar toe wilden; de Royal Palace.

Maar zoals gezegd, zover zijn we niet gekomen. Want eenmaal terug in de stad treffen we een boeddhistische ceremonie aan. Natuurlijk zijn we nieuwsgierig genoeg om hier even bij te gaan kijken en te vragen wat er precies aan de hand is. Het blijkt een ceremonie te zijn i.v.m. een hooggeplaatste overleden monk. 106 jaar oud geworden, dus daar heeft de baakster geen schuld aan gehad, zou mijn moeder gezegd hebben. Al dit oponthoud zorgde er al met al wel voor dat we het Royal Palace pas bereikten op het moment dat het net dicht ging. Jammer, maar helaas.

Tot zover onze indrukwekkende bezoekjes in Phnom Penh, een stad die tegenwoordig ook zichzelf flink aan het ontwikkelen is, want er wordt heel wat afgebouwd hier.

Groetjes,

Inge & Peter (Red Devil)