Dagje Sykehus Stavanger en nog veel meer

Maandag 1 juli Hjelmeland Noorwegen

Dagje Sykehus, dagje Preikestolen en dagje relaxen bij Hjelmeland Hostel, Nøkling en nu; hit the road/ferry Jack, because it’s raining

Zo, we hebben zeker een paar dagen prachtig weer gehad en we zijn idd in Stavanger terecht gekomen, maar niet op de camping, niet in een blokhut en al helemaal niet in ons tentje.....??n overnachting in het sykehus, echt waar; ons hotel zit in een ziekenhuis. Leuk, tussen de pasgeboren baby’s. Bij t ontbijt een gezellige babyaangelegenheid!! Stavanger was leuk voor 1 dag! We waren toch niet van plan om langer te blijven, nou dan maar inpakken en wegwezen. Het zou nog 1 dag mooi weer zijn, een mooie gelegenheid om de Preikestolen op te klauteren. Tjonge jonge, wat een natuurgeweld!!!!

Naar de Preikestolen was een stukje rijden en vervolgens met de ferry, daarna nog een stukje rijden en daar was de parkeerplaats van de Preikestolen al. Een drukte van jewelste. Het leek dat bergje in de Himalaya wel, daar stonden ze laatst ook in de file om naar boven te komen. Gelukkig heb je hier iets meer zuurstof.....

Een prachtige route naar boven en het uitzicht was adembenemend.

Daarom hebben we daar boven wel even de tijd genomen, het was in ?én woord geweldig en de foto’s spreken voor zich.

Het was inmiddels 6 uur savonds en we bedachten ter plekke; we rijden een stuk noordelijker en als we een leuke slaapplek tegen komen, stoppen we, gaan kijken en bevalt het dan blijven we daar! Een paar uur later hadden we nog niets. Er was gewoon niets. Gelukkig wordt het hier niet echt donker, maar na zo’n dag verlang je toch wel naar een douche en een bed. En vooral een warme maaltijd. Eindelijk vonden we een hostel en de eigenaar was zo enthousiast en super aardig. Hij had voor ons een hut en we mochten alles in de keuken gebruiken wat we nodig hadden, maar we hadden geen boodschappen gehaald en de winkels waren dicht en de volgende dag waren de winkels ook dicht. We kregen van alle kanten eten aangeboden, dus verhongeren zouden we niet. We hebben heerlijke goulash gegeten met rijst en later nog nachos met alles erop en eraan uit de oven. Rond half 1 kropen we ons bedje in en hebben tot 10:00 uitgeslapen. Zondag was een miezerige dag van omhangen en relaxen. Nu zijn we alweer een week onderweg en vertrekken vandaag naar Kyrping waar we een hut voor 3 dagen hebben geboekt. Het weer is de komende dagen dramatisch, maar dat overleven we ook wel weer en we blijven lache ??

reisgroeten van ons ??

Noorwegen Egersund en meer

Maandag 24 juni begin voortvarend; om half 5 ons bedje uit om vervolgens al in korte broek en t-shirt on half 6 te vertrekken naar het noorden van Denemarken. Vanaf daar met de boot naar Kristiansand. Tip van ons: neem vooral geen koffie in Hirsthals, de havenplaats in Denemarken. Reden: niet te haggelen dit bruine goed en bijna 10 euri voor 2 bakkies. Bah.

Goed, in Noorwegen begint onze roadtrip zoals een echte Inge & Peter vakantie: kortom het regent. Gelukkig zitten we deze dag ook in de auto naar Egersund. Daar een camping gevonden en, hoe verrassend, we kiezen voor een hutje en laten de tent ingepakt in de auto. Véél te koud daarvoor.

Woensdag begint onze 1e hike naar Trollenpikken. Wij hebben deze naam niet bedacht hè. Het is een leuke, makkelijke maar korte tocht. Dus kiezen we ervoor de terugweg via een andere route te doen, zijn we alsnog een kleine 4 uren onderweg.

Daarna nog een héle makkelijke tocht naar de vuurtoren. De zon brak door, dus heerlijk middagje. Dat we bijna uit onze jas waaien nemen we maar op de koop toe.

Donderdag: we staan vroeg op want we willen naar de Brufjell potholes. Uurtje rijden, vandaar. Het is niet zo'n hele lange hike (als je tenminste niet de verkeerde kant oploopt halverwege), maar hij wordt wel steeds moeilijker. Zeg maar gerust het betere klim- en klauterwerk. Man wat steil! Het laatste stuk moet je je vasthouden aan haken in de berg en een stalen kabel. En dan zo'n meter of 100 bijna recht naar beneden hè. Je moet er wat voor over hebben voor zo'n kiekje.

Op de terugweg nog een minihike gedaan: een oude spoorlijn die een paar honderd meter omhoog loopt klimmen we ook nog op. Hij ligt er dus waarom niet?

Zo komen we doodmoe rond 20.00 uur weer aan in ons hutje. Pfff, het was me het dagje wel hoor.

Morgen de boel inpakken en op naar Stavanger. Ik schat zo in wederom in een hutje.

O ja, we hebben al twee dagen mooi weer en de voorspelling is dat we dit nog twee dagen zo houden. Daarna, hoe kan het anders: regen.

Scandinavië

Bijna is het zover.......

Maandagochtend 24 juni reizen we af naar Scandinavië.

Onze vakantie begint al zodra we de voordeur achter ons dicht trekken. We hebben dan onze wagen vol geladen met tent, slaapzakken, luchtbed en nog veel meer. We rijden naar de Deense stad Hirtshals, (ik had er nog nooit van gehoord) waar we met de veerboot naar Kristiansand (Noorwegen) varen en daar aan land gaan. De volgende dag begint onze echte trip! In zuid Noorwegen trekken we langs de Noorse Fjorden, bergen en hoogvlaktes naar boven. We gaan kamperen, bergwandelingen maken, gletsjerhiking, mountainbiken, Kajakken en wildlife spotten in Scandinavië. Het wordt weer een groot avontuur!

Zou leuk zijn als jullie weer met ons mee willen reizen, blijf ons dan volgen.

Wij hebben er zin in!

Groetjes van jullie reis-bloggers ?

Peter & Inge

Highway To Hell

Highway To Hell

Het heeft wat moeite gekost, even kijken waar waren we ook alweer?

Oh ja, Lukla! Waar wij dachten op dezelfde manier naar Kathmandu te vliegen als van Kathmandu naar Lukla......nou dat was een deceptie!

Omdat er de vorige dag verschillende vluchten waren uitgevallen en er meer trekkers terug naar Kathmandu wilden dan andersom, konden wij niet rechtstreeks terug. Verschillende opties kwamen voorbij, maar de enige die overbleef was met een klein vliegtuigje 10 minuten vliegen naar een of ander godvergeten gat Phaplu Solukhumbu waar 3 mensen en anderhalve paardenkop wonen om vervolgens met een Jeep 9 uur lang over the Highway To Hell naar Kathmandu te rijden/hobbelen/scheuren, 270 km door de bergen. Waar het asfalt om de 2 km stopte en steeds overging in zandpad, stenen, keien en rotsgebergte. 85% van de afstand was niet geasfalteerd. Het was een helse rit en als onze chauffeur niet als een kamikaze het gaspedaal indrukte had deze rit misschien wel 12 uur geduurd. Door al dat gehobbel en gestuiter maakten je organen een toeristische reis door heel je lijf en zaten uiteindelijk je darmen zo’n beetje tussen je oren. Hoeft ook nog niet het grootste probleem te zijn, ware het niet dat daar toch ook je hersenen nog zaten. Gevolg: barstende pien ien de kop!

Net in Kathmandu aangekomen, het was inmiddels 22:30 uur, weigerde onze chauffeur door te rijden naar ons hotel. Hij zei dat het niet toegestaan was Thamel in te rijden met een Jeep! Verschillende taxi’s hadden ons omsingeld en er ontstond een discussie. We hadden wel betaald tot Thamel en dat was ook de afspraak. We konden dan onze bagage over zetten in 2 verschillende taxi’s die ons dan naar ons hotel zou rijden. En weer betalen natuurlijk. Sander kon ook hoog of laag springen, maar kreeg het ook niet voor elkaar om ze op andere gedachten te brengen. Toen kwam onze alleraardigste Dany in opstand. Dany die achterin zat met Ronnie en 9 uur lang niets heeft gezegd. 9 uur lang de Jeep niet uit geweest is. Hij deed het raampje open en zei in z’n beste Engels: ik heb de hele rit niet geslapen en niet gegeten, ben bekaf en wil naar m’n hotel, ik wil slapen. Als jullie moeilijk doen dan kom ik naar buiten en sta niet voor mezelf in. Dany is een rustige jongen uit Roemenië, die al een aantal jaren in Nederland woont en werkt. We hebben hem in die 14 dagen daarvoor leren kennen als een lieve zachtaardige jongen. Maar nu kwam zijn Roemeense temperament naar boven waar de Nepalese betrokkenen veel respect voor hadden. We konden uitstappen en zouden kosteloos naar onze hotels worden gereden. Zo gebeurde.......bedankt Dany, we love you ?

Er wachtte ons een **** hotel met warme douche en kingsize bed. Met wellness en Spa (massage en manicure) Wat heerlijk na alle ontberingen van koude/korte nachten, slecht eten, lange loopdagen, diarree, hoogteziekte, 12 dagen niet douchen en haartjes wassen (wat volgens Marie José niet kan) en oververmoeidheid. Het was lood en loodzwaar en behoorlijk afzien. Maar we hebben het overleefd en zijn blij en dankbaar dat we dit hebben gedaan. Ook besloten dat het de laatste keer is geweest. Echt waar......En we zijn nu een paar dagen thuis en beginnen weer wat bij te komen, gelukkig. Langs deze weg willen we jullie bedanken voor het meereizen en de leuke reacties die jullie hebben gegeven op onze blog.

Doei en tot de volgende keer.

Liefs, Peter en Inge

EBC Deel 4, de afdaling

EBC deel 4, de afdaling

Als je de euforie van het halen van het hoogste punt gehad hebt, is het natuurlijk nog wel noodzakelijk te bedenken dat je dan pas op de helft bent! Je moet ook nog terug en tijdens de afdaling gebeuren de meeste ongelukken. Ongeconcentreerd wil je wel eens te snel naar beneden gaan en da's nie goe hè?!

Na een redelijke nachtrust vertrokken we vanuit Loboche (4900 m) door de valei richting Pokboche op zo'n 4000 m hoogte. Eindelijk krijgen we langzaam weer meer zuurstof binnen. Heerlijk.

Verder valt er over deze dag niet zoveel te vertellen.

Nog twee afdalingsdagen te gaan, maar wel lange dagen. En afdalen klinkt leuk, op deze onmogelijke, ongelijke paadjes en "trappen" blijft het zaak je kop erbij te houden. En laat dat nou net niet het geval zijn bij Arie. Hij stapt op een takje of los steentje, glijdt weg, valt voorover bijna de diepte in en wordt gelukkig door een paar Australiërs tegengehouden. Pfff, dat viel mee. Maar helaas toch ook weer niet, want gevolg: waarschijnlijk een beenbreuk. Kut!

Daar zit je dan op die berg. Helikopter regelen dus. Samen met Arie en zijn vrouw gingen Astrid en Chris ook met ze mee. Waarom dat moest weten we niet, maar het gevolg was wel dat wij met z'n tweetjes overbleven die hetzelfde tempo hadden. De rest gaat namelijk véél rapper. Dus bleven wij niet wachten op de heli en gingen alvast maar op pad richting Namche. Onze "gids" zei nog wel "maar dan lopen jullie zonder gids." Ha ha, wat een grap, we hadden al eerder dagen zonder gids gelopen en nu maakt ie zich daar nog eens druk over. De grapjas.

Het was nog een flink eind, maar samen hebben we heerlijk rustig door kunnen lopen. Steady as it goes. Diverse groepen liepen sneller dan wij, maar namen vaker pauze zodat we ze steeds weer opnieuw tegen kwamen. Zo liepen we rond 5 uur Namche in en doken vervolgens een prachtig koffietentje in voor een welverdiend bakkie met taartje.

's Avonds kregen we de bevestiging dat Arie inderdaad zijn been gebroken had, maar niet geopereerd hoefde te worden. Weer een geluk bij een ongeluk.

Volgende dag weer vroeg op voor de laatste etappe. Zou nog lastig genoeg worden want de afstand bleek maar liefst 21 km. En die leg je hier wat langzamer af dan bij ons.

Wederom werden we idioot van al die ongelijke stukken, stenen, paadje op, paadje af en geen idee hebben hoe ver het nog zou zijn. Maar eindelijk, net voordat het licht om 6 uur weer uitgedaan zou worden lopen we Lukla binnen. Wat een opluchting, we hebben het echt gehaald! Vanaf de start in Lukla tot en met het eind daar. Wat zijn wij ongelóóflijk trots op onszelf. We hebben vaker zuks gedaan, maar dit vonden we het beiden zo'n beetje wel de zwaarste onderneming.

Er staan nu foto’s bij de vorige verhaaltjes. Maakt t toch leuker ?

Everest basecamp deel 3 ??

Everest basecamp:  deel 3

We lopen met z’n 4-en voor de 2e keer richting Dingboche op 4400 mt. De omgeving was vertrouwd en De tocht verliep voorspoedig! We overnachten in dezelfde lodge, dus ook vertrouwd. Heerlijk geslapen, behalve Peter dan. Na een goed ontbijt op pad naar 4900 mt Loboche.... De toch was loodzwaar, omdat het zo steil omhoog was. Het eerste gedeelte geen theehuisjes onderweg, we hadden niet veel bij ons ook, verschrikkelijk koud, dus behoorlijk afzien. We bereikten de monumentale plek; thukla memorial, erg indrukwekkend. Degene die de film Everest hebben gezien, snappen je gevoel.....

Na de lunch weer verder! Na 8 uur bereikten we Loboche en de rest van onze groep die de dag ervoor al naar basecamp zijn geweest. Ze waren blij ons te zien en erg emotioneel. We waren kapot en helemaal leeg! Arie en Gezina hadden wat proviand, Lekkere spulletjes voor ons gekocht om de volgende dag mee te nemen naar basecamp. Zo lief ? we hadden niets meer, geen tijd gehad om onderweg te kopen. 

D-day 

Om 6 uur gingen we op weg. Sander, onze gids, Chris en wij met z’n tweetjes. We waren al gewaarschuwd dat het een zware en vooral ook moeilijke route zou zijn, maar dat het zó zwaar en moeilijk zou worden hadden we niet kunnen bedenken. Het begin ging nog wel, het was alleen erg koud: -10!

Dan na een uurtje lopen begon de eerste ellende al: het pad hield op en er volgde een steil geheel vol rotsblokken waar je maar moest uitzoeken wat nu de beste plek was om je voeten neer te zetten. Aan deze martelgang leek bijna geen einde te komen, totdat we eindelijk het “dorpje” Gorashep binnen liepen. Ban boven leek het een oud mijnstadje. Daar even wat gedronken en weer door. 

Wederom een lange route die gekenmerkt werd door vooral rotsblokken. En wij maar klauteren en vooral doorgaan want we zullen het halen! 

Eindelijk, na uren afzien zien we dan in de verte dat waar we voor gekomen zijn: Everest Basecamp! We gaan het gewoon halen! Wat een kanjers vinden we onszelf. En terecht. Nu stelt dat Basecamp niet veel voor, het gaat om het idee en natuurlijk de kiekjes en vooral de onwaarschijnlijk fascinerende omgeving met al die bergreuzen om je heen. 

Maar ja, als je dat doel gehaald hebt ben je nog maar halverwege want je moet dezelfde drama route ook weer terug. Maar nu met een lijf dat al flink kapot is van alle zware tochten van de afgelopen dagen. Dus werd dit nog zwaarder dan de heenweg. Deze keer ook nog met de druk dat het om 6 uur donker zou worden. En dan wil je niet op dat onmogelijke stuk met die rotsblokken zitten. Gelukkig waren we daar net vanaf toen het licht werd uitgedaan, maar de resterende 2 á 3 km waren natuurlijk ook niet geplaveid. Gelukkig hadden wij alle drie een hoofdlampje bij ons, alleen onze gids had even geen licht dat het deed. 

Zo ploeterden we nog ruim een uur in het donker voort, voordat we eindelijk eindelijk eindelijk doodvermoeid onze lodge weer binnen strompelden. De rest van de groep vond het geweldig en feliciteerde ons met het behalen van deze heroïsche prestatie en ook zelf waren en zijn we alle drie SUPER trots op wat we gedaan hebben. En terecht! 

Everest basecamp deel 2

Everest basecamp deel 2

• Het einddoel voor deze dag is Tengboche. De aanloop is makkelijk, met mooie uitzichten op Ama Dablam en Mount Everest. De laatste klim naar Tengboche (3900 meter) is intensief! Vooral als je je niet helemaal fit voelt. En zoals altijd is de combinatie Boersen in Bokkiewokkieland een zekerheidje voor sproeipoep. Toch hebben we t weer gehaald. Onze slaapplek was niet zo leuk, erg primitief en verschrikkelijke koud. Dus maar vroeg naar bed gegaan en de hele klok rond geslapen.

Dengboche-Dingboche

We komen voor het eerst boven de 4000 meter uit, wanneer we richting Dingboche lopen. We komen boven de boomgrens en werpen de eerste blik op de vallei die ons richting Everest leidt. We lopen naar 4400 m hoogte! En op deze hoogte zit er al verdomd weinig zuurstof in de lucht. Misschien moeilijk voor te stellen hoe dat is, maar bedenk dan dat, als je je veters strikt je vervolgens 5 minuten buiten adem bent. Zoiets dus.

Dan hebben we een acclimatiserings/rustdag. Die gebruik je dus om uit te rusten, nu even niet. En ik (Inge) had al geen oog dicht gedaan vanwege verschrikkelijke hoofdpijn. Toch mee gegaan naar boven, met als gevolg; hoogteziekte!! Kon niet meer op m’n benen staan en zwabberde ongecontroleerd de berg af. Direct m’n bed in gekropen, een pot thee, Diamox en rusten, rusten en nog eens rusten. En natuurlijk een overheerlijke cup of soup. Verschrikkelijk goed geslapen, maar nog steeds hoofdpijn de volgende ochtend.

Dus zit er maar één ding op: maken dat je naar beneden gaat. Gelukkig zijn we niet alleen, want er is nog iemand niet fit...

De weg terug naar Dengboche op 3800 m verloopt voorspoedig, totdat bij aankomst blijkt dat er een porter pleite is. Via app contact met onze gids (die met de andere helft van de groep mee was richting basecamp) en een andere porter wordt deze gast teruggevonden in een dorp hoger dan waar wij zijn. Alleen heeft ie onze tassen niet bij zich, die heeft ie weer lager dan waar wij zitten achtergelaten. Hoe is het mogelijk?

Na een redelijke nachtrust (Inge dan, ik, die rooie doet geen oog dicht op deze hoogtes) gaan we samen met Chris en Astrid weer op pad richting Dingboche op 4400 m hoogte. Mijn moeder zei altijd: “heen en terug is de weg op z’n langst” en ze krijgt wederom gelijk.

Maar gelukkig zijn de koppijn verschijnselen weg en konden we tenminste weer omhoog! We zitten nog steeds in de race om het doel “Everest basecamp” te halen. We’re back in business?

Wordt vervolgd...

Voor foto’s zie:

Instagram koolsi59

https://www.polarsteps.com/IngeKools2

Everest basecamp deel 1

Everest basecamp deel 1

Na het stofhappen in Kathmandu verruilen we deze chaotische, drukke stad voor de schone frisse lucht van de prachtige Himalaya. Na 5 uur vertraging vertrokken we 7 oktober toch naar Lukla. Een vlucht met nogal wat turbulentie, maar de piloot van t piepkleine vliegtuigje wist toch een mooie landing te maken op t gevaarlijkste vliegveld ter wereld, omdat de landingsbaan niet langer is dan 200 meter.

Na de lunch begonnen we direct te lopen en wisten net niet voor donker ons guesthouse te bereiken. Bij licht is t al moeilijk genoeg deze paadjes te belopen, laat staan in t donker! Toch is t ons weer gelukt en de eerste dag zit erop.

We hebben een leuke groep en hebben veel lol en Chris en Astrid ook nog met hun interesse voor t zelfde clubje uit Amsterdam. De uitslag tegen AZ was zeker goed voor t humeur om de 2e loopdag goed te beginnen. Het begin was makkelijk en veel omhoog en naar beneden, maar na de lunch richting Namché Bazaar was t zo steil; klimmen en klauteren, 700 mt omhoog.

Namche Bazaar, het hoofdstadje van de Sherpa's in Nepal. We steken de rivier over dmv meerdere hangbruggen die duizelingwekkend hoog boven het water hangen.

Het is zo druk op deze route (het lijkt de Kalverstraat wel) en niet alleen met toeristen maar ook met kuddes Yaks, paarden en ezeltjes die de vele guesthouse bevoorraden. We werden bijna van de berg af geduwd door een kudde ezels. Toch bereikten we allemaal weer veilig ons guesthouse in Namche Bazaar en niet eens in t donker! Heerlijk gegeten en na een paar potjes Dumbal ( Nepalees kaartspelletje) gespeeld te hebben met een jong Nederlands stel die hun huwelijksreis naar Everest basecamp maken, hoe leuk is dat ? allemaal vermoeid en voldaan ons bedje opgezocht.

Vandaag een acclimatiserings/rustdag. Hopelijk weten we zo de hoogteziekte tot een minimum te beperken. Het is voor iedereen afzien, voor de één iets meer dan voor de andere. Vandaag was een geweldige klim tot 3800 mt naar Sagarmatha met uitzicht op de grote reus The Mt Everest. Prachtige foto’s gemaakt. Hopelijk lukt t ons de foto’s te downloaden, anders houden jullie die tegoed. Ook nog even de berg bewonderd die onze gids Sander beklommen heeft. Die was zo’n 6835 Mt hoog en we noemen hem de Momo Sander Mountain..... Ama Dablam.

Vanmiddag lekker gerelaxte en uitgerust voor morgen omdat ons een zware dag te wachten staat.

So far So Good

Doei en tot de volgende x