Highway To Hell

Het heeft wat moeite gekost, even kijken waar waren we ook alweer?

Oh ja, Lukla! Waar wij dachten op dezelfde manier naar Kathmandu te vliegen als van Kathmandu naar Lukla......nou dat was een deceptie!

Omdat er de vorige dag verschillende vluchten waren uitgevallen en er meer trekkers terug naar Kathmandu wilden dan andersom, konden wij niet rechtstreeks terug. Verschillende opties kwamen voorbij, maar de enige die overbleef was met een klein vliegtuigje 10 minuten vliegen naar een of ander godvergeten gat Phaplu Solukhumbu waar 3 mensen en anderhalve paardenkop wonen om vervolgens met een Jeep 9 uur lang over the Highway To Hell naar Kathmandu te rijden/hobbelen/scheuren, 270 km door de bergen. Waar het asfalt om de 2 km stopte en steeds overging in zandpad, stenen, keien en rotsgebergte. 85% van de afstand was niet geasfalteerd. Het was een helse rit en als onze chauffeur niet als een kamikaze het gaspedaal indrukte had deze rit misschien wel 12 uur geduurd. Door al dat gehobbel en gestuiter maakten je organen een toeristische reis door heel je lijf en zaten uiteindelijk je darmen zo’n beetje tussen je oren. Hoeft ook nog niet het grootste probleem te zijn, ware het niet dat daar toch ook je hersenen nog zaten. Gevolg: barstende pien ien de kop!

Net in Kathmandu aangekomen, het was inmiddels 22:30 uur, weigerde onze chauffeur door te rijden naar ons hotel. Hij zei dat het niet toegestaan was Thamel in te rijden met een Jeep! Verschillende taxi’s hadden ons omsingeld en er ontstond een discussie. We hadden wel betaald tot Thamel en dat was ook de afspraak. We konden dan onze bagage over zetten in 2 verschillende taxi’s die ons dan naar ons hotel zou rijden. En weer betalen natuurlijk. Sander kon ook hoog of laag springen, maar kreeg het ook niet voor elkaar om ze op andere gedachten te brengen. Toen kwam onze alleraardigste Dany in opstand. Dany die achterin zat met Ronnie en 9 uur lang niets heeft gezegd. 9 uur lang de Jeep niet uit geweest is. Hij deed het raampje open en zei in z’n beste Engels: ik heb de hele rit niet geslapen en niet gegeten, ben bekaf en wil naar m’n hotel, ik wil slapen. Als jullie moeilijk doen dan kom ik naar buiten en sta niet voor mezelf in. Dany is een rustige jongen uit Roemenië, die al een aantal jaren in Nederland woont en werkt. We hebben hem in die 14 dagen daarvoor leren kennen als een lieve zachtaardige jongen. Maar nu kwam zijn Roemeense temperament naar boven waar de Nepalese betrokkenen veel respect voor hadden. We konden uitstappen en zouden kosteloos naar onze hotels worden gereden. Zo gebeurde.......bedankt Dany, we love you ?

Er wachtte ons een **** hotel met warme douche en kingsize bed. Met wellness en Spa (massage en manicure) Wat heerlijk na alle ontberingen van koude/korte nachten, slecht eten, lange loopdagen, diarree, hoogteziekte, 12 dagen niet douchen en haartjes wassen (wat volgens Marie José niet kan) en oververmoeidheid. Het was lood en loodzwaar en behoorlijk afzien. Maar we hebben het overleefd en zijn blij en dankbaar dat we dit hebben gedaan. Ook besloten dat het de laatste keer is geweest. Echt waar......En we zijn nu een paar dagen thuis en beginnen weer wat bij te komen, gelukkig. Langs deze weg willen we jullie bedanken voor het meereizen en de leuke reacties die jullie hebben gegeven op onze blog.

Doei en tot de volgende keer.

Liefs, Peter en Inge