Zaterdag 1 juni: Su, de cultuurshock is weer binnen hoor. 😵‍💫 Zoals Inge al heeft verteld hakte de treinreis er nogal aardig in. Gevolg: volgende dag aardig kapoeto en dus moesten we daar eerst van bijkomen.
Toch moest die rooie zich even in de onwijs drukke, loeihete en zweterige medina begeven om wat boodschapjes te doen. O.a. een zonnebril, want deze oellewapper had zijn eigen op sterkte zonnebril lekker in de hoge snelheidstrein laten liggen. 🙈😵‍💫 Komma, SUKKEL! Precies.

Hoe dan ook, we zijn 's avonds ook nog even samen erop uit gegaan om toch maar ergens te gaan eten. Op Google een schitterend restaurant gevonden, alleen geloof je niet door wat voor gruzeligge wazige straatjes je eerst moest om vervolgens in een soort van paleis terecht te komen. Onvoorstelbaar en op geen enkele wijze op de juiste manier te verwoorden zodat jullie er ook nog iets van een beeld bij hebben als je nog nooit in zulke straatjes geweest bent. Denken wij tenminste.

Zondag 2 juni: Gelukkig de volgende dag weer fit genoeg om er wel op uit te trekken. Samen de medina in. Beter woord voor medina zou zijn: doolhof. Want dat zijn deze bijna 10.000 door elkaar heen kronkelende straatjes best wel.
Natuurlijk kan je het met een gids doen want deze worden je om de haverklap aangesmeerd en ook aanbevolen. Maar ja, wij zijn wat dat betreft nogal eigenwijs en trekken er liever zelf op uit. Zo ook deze keer weer dus. En wij vinden dat dit best goed gelukt is. Zo kwamen we na 1000 en 1 (of nog veel meer) winkeltjes terecht in een adembenemend mooie koran school. Nee, don't worry we zijn niet bekeerd. 🤘
Maar om daar plaatjes te kunnen schieten zonder die vermaledijde toeristen erbij dat valt zowaar niet erg mee. Maar wonder boven wonder is het toch maar mooi wel gelukt. Geduld is soms een schone zaak.

Tussendoor nog doeken gekocht bij een goedlachse aan één stuk door pratende en vooral lachende verkoper. Hij kon er wel wat van, want wat moeten we (zeker die rooie) eigenlijk met zo'n doek? Behalve dan dat het hopelijk later tijdens onze reis in de woestijn van pas kan komen. Als we deze dan teminste ook weer op de juiste manier op het hoofd kunnen krijgen. Wordt nog even een dingetje. 🤔 👳‍♂️

Ook hebben we een uitzicht weten te krijgen op een leerbewerkings plek. Mocht je ooit nog eens denken dat je vies of zwaar werk hebt wat je niet bevalt, ga eens bij deze kerels kijken. De hele dag in hun korte broekie tot hun middel in de chemische kleurbaden om de huiden te bewerken. Dat voor een loon waar wij ons bed niet eens voor uit zouden komen. Wat nou Arbo wet? Die kennen ze hier niet hoor.
Wij, de rijke toeristen, krijgen wat munttakjes mee tegen de stank. Dus dan weten jullie het wel.

Begin van de avond nog maar eens een wandelingetje gemaakt naar de Marinid Tombs welke omgeven zijn door enorme begraafplaatsen met allemaal witte graven. Vanaf de heuvels heb je een mooi uitzicht over de stad en aan de andere kant op de heuvels rondom Fez. Toch weer leuk.

Nu op tijd de oogjes toe, want morgen moeten we vroeg op voor een dagje excursie naar de blauwe stad Chefchaouen. Hadden we beter direct vanuit Tanger kunnen bezoeken, want nu moeten we dik 4 uur in een aircobusje terug naar het noorden en eind van de dag dus weer dik 4 uur richting het zuiden naar Fez. Hebben we even niet zo handig gepland; foutje, bedankt.

Maandag 3 juni: Onze trip naar Chefchaouen, oftewel de blauwe stad, gedaan. Luxe aircobus bleek oud aftands barrel te zijn met toch wel 20 cm beenruimte. De airco bestond eruit dat er 3 raampjes open konden. De blower boven je hoofd blowde zo hard dat je haren bijna van je hoofd waaiden of ze blowden gewoon niet of nauwelijks. Kortom: heerlijk comfortabel hobbelden we richting Chefchaouen. Onderweg wel de beloofde 3 stops zodat we onze benen even konden strekken. Pfff. 🤗
We waren 20 over 8 vertrokken en iets voor 1 uur waren we waar we zijn moesten: de blauwe stad.
En om 5 uur moesten we weer ter plekke zijn voor de terugreis. Joepie, nu al zin in in. 😂🤪

Dus we trokken direct de blauwe medina van de stad in. En het moet gezegd, ze hebben er hier en daar weer wat leuks van gemaakt met de potten blauwe verf. Inge had zich nog afgevraagd of we onze Nieuw-Zeelandse taxidelers vanuit Tanger misschien later tijdens onze reis nog eens ergens zouden treffen en ja hoor, we zijn nog maar net de stad in getrokken en wie treffen we daar? Precies, onze Nieuw-Zeelandse "vrienden"! Hoe is het weer mogelijk?
We ouwehoeren even wat om vervolgens ieders eigen weg weer te gaan. Onderweg blauwe kiekjes schietend, want we komen hier nooit weer.

Uiteindelijk op zoek naar de plaza voor een drankje, maar dat viel nog niet mee met alle tegenstrijdige richtingen die we werden opgestuurd. En dan vind je dat plein, valt het nog tegen ook. Je wordt overvallen door lui die je nog net niet hun terras op slepen en het stinkt er naar kattenpis. Dat doet het trouwens bijna in de hele stad. 🤢 Op zich ook niet zo gek met alle die beesten hier.

Zo vliegt de tijd voorbij en is het zomaar 5 uur, dus tijd om terug te hobbelen. Gelukkig blijven drie Franse dames in het stadje overnachten zodat er wat meer ruimte voor ons is. Niet dat de rit dan héél veel comfortabeler wordt hoor, dat nou ook weer niet. Su, zo zit ook deze enerverende dag er alweer op.

Conclusie van deze eerste dagen in Marokko: Fez (of Fès zoals ze het hier schrijven) is prachtig, de ene riad is nog mooier dan de andere, de blauwe stad niet bezoeken met een dagtrip vanuit Fès en de bevolking is bijzonder behulpzaam en aardig. Op naar de volgende bestemming: de Sahara.

Dinsdag 4 juni: Om daar uiteindelijk te komen hebben we ons treinplan voor Marokko rigoureus overboord gegooid en hebben we een auto gehuurd. 🚙 Dat geeft ons effe wat meer flexibile reis mogelijkheden.

Om 8.30 uur zouden ze van de autoverhuur bij onze riad staan, maar al wat er stond niet iemand van de autoverhuur. Achteraf ook niet gek, want één of andere hooggeplaatste pipo van het ministerie zou deze ochtend juist daar langskomen. Dus mocht niemand dat straatje in en dus ook die gast van de autoverhuur niet. Terwijl die nu juist de queen van Leeuwarden 👸 op kwam halen. 😁.

Hoe dan ook, na veel gebel en gedoe kwam die kerel opnieuw, alleen moesten wij nu een stukkie naar hem toelopen. Opgelost. Zou je tenminste denken. Maar de aanwezige politie dacht daar heel anders over. Die hadden nog net even tijd om hem naar zijn autopapieren te vragen. En die lagen nog op het kantoor, dus mocht ie niet meer weg. Daar zaten we dan, te wachten tot een 2e kerel de autopapieren kwam brengen. Maar uiteindelijk reden we met die 2e gast mee naar het Europcar kantoor om daar onze auto te krijgen. Hè hè, konden we eindelijk vertrekken. Wel 2 uur later dan gepland. Voor een rit van 7,5 uur (457 km) is dat niet echt heel erg fijn.

Maar dan deze trip, ongelooflijk adembenemend, allemachtig prachtig, onvoorstelbaar enz enz. Echt, het landschap veranderde met het uur en werd mooier en mooier en mooier. Alsof je over Mars reed, maar dan met weg en begroeing. We hebben in ons leven veel autoritten gemaakt, maar eentje zoals deze nog nooit. Eentje ook nog eens met eindpunt de rand van de Sahara. Moe, nou ja moe? Doodmoe vonden we de accomodatie zoals deze op de site van reisjunk.nl stond beschreven. Bakkie begroetingsthee, diner en lekker slapen, morgen gezond weer op.

O ja, bijna nog vergeten, maar het is ons gelukt hoor! Tijdens onze rit door kurkdroog gebied hebben we een bui(tje)🌧 gehad. Goed, het waren misschien maar 3 minuten met wat druppels en 2 onweersklappen, maar toch.

Wordt wederom vervolgd...