EBC deel 4, de afdaling

Als je de euforie van het halen van het hoogste punt gehad hebt, is het natuurlijk nog wel noodzakelijk te bedenken dat je dan pas op de helft bent! Je moet ook nog terug en tijdens de afdaling gebeuren de meeste ongelukken. Ongeconcentreerd wil je wel eens te snel naar beneden gaan en da's nie goe hè?!

Na een redelijke nachtrust vertrokken we vanuit Loboche (4900 m) door de valei richting Pokboche op zo'n 4000 m hoogte. Eindelijk krijgen we langzaam weer meer zuurstof binnen. Heerlijk.

Verder valt er over deze dag niet zoveel te vertellen.

Nog twee afdalingsdagen te gaan, maar wel lange dagen. En afdalen klinkt leuk, op deze onmogelijke, ongelijke paadjes en "trappen" blijft het zaak je kop erbij te houden. En laat dat nou net niet het geval zijn bij Arie. Hij stapt op een takje of los steentje, glijdt weg, valt voorover bijna de diepte in en wordt gelukkig door een paar Australiërs tegengehouden. Pfff, dat viel mee. Maar helaas toch ook weer niet, want gevolg: waarschijnlijk een beenbreuk. Kut!

Daar zit je dan op die berg. Helikopter regelen dus. Samen met Arie en zijn vrouw gingen Astrid en Chris ook met ze mee. Waarom dat moest weten we niet, maar het gevolg was wel dat wij met z'n tweetjes overbleven die hetzelfde tempo hadden. De rest gaat namelijk véél rapper. Dus bleven wij niet wachten op de heli en gingen alvast maar op pad richting Namche. Onze "gids" zei nog wel "maar dan lopen jullie zonder gids." Ha ha, wat een grap, we hadden al eerder dagen zonder gids gelopen en nu maakt ie zich daar nog eens druk over. De grapjas.

Het was nog een flink eind, maar samen hebben we heerlijk rustig door kunnen lopen. Steady as it goes. Diverse groepen liepen sneller dan wij, maar namen vaker pauze zodat we ze steeds weer opnieuw tegen kwamen. Zo liepen we rond 5 uur Namche in en doken vervolgens een prachtig koffietentje in voor een welverdiend bakkie met taartje.

's Avonds kregen we de bevestiging dat Arie inderdaad zijn been gebroken had, maar niet geopereerd hoefde te worden. Weer een geluk bij een ongeluk.

Volgende dag weer vroeg op voor de laatste etappe. Zou nog lastig genoeg worden want de afstand bleek maar liefst 21 km. En die leg je hier wat langzamer af dan bij ons.

Wederom werden we idioot van al die ongelijke stukken, stenen, paadje op, paadje af en geen idee hebben hoe ver het nog zou zijn. Maar eindelijk, net voordat het licht om 6 uur weer uitgedaan zou worden lopen we Lukla binnen. Wat een opluchting, we hebben het echt gehaald! Vanaf de start in Lukla tot en met het eind daar. Wat zijn wij ongelóóflijk trots op onszelf. We hebben vaker zuks gedaan, maar dit vonden we het beiden zo'n beetje wel de zwaarste onderneming.

Er staan nu foto’s bij de vorige verhaaltjes. Maakt t toch leuker ?