Everest basecamp:  deel 3

We lopen met z’n 4-en voor de 2e keer richting Dingboche op 4400 mt. De omgeving was vertrouwd en De tocht verliep voorspoedig! We overnachten in dezelfde lodge, dus ook vertrouwd. Heerlijk geslapen, behalve Peter dan. Na een goed ontbijt op pad naar 4900 mt Loboche.... De toch was loodzwaar, omdat het zo steil omhoog was. Het eerste gedeelte geen theehuisjes onderweg, we hadden niet veel bij ons ook, verschrikkelijk koud, dus behoorlijk afzien. We bereikten de monumentale plek; thukla memorial, erg indrukwekkend. Degene die de film Everest hebben gezien, snappen je gevoel.....

Na de lunch weer verder! Na 8 uur bereikten we Loboche en de rest van onze groep die de dag ervoor al naar basecamp zijn geweest. Ze waren blij ons te zien en erg emotioneel. We waren kapot en helemaal leeg! Arie en Gezina hadden wat proviand, Lekkere spulletjes voor ons gekocht om de volgende dag mee te nemen naar basecamp. Zo lief ? we hadden niets meer, geen tijd gehad om onderweg te kopen. 

D-day 

Om 6 uur gingen we op weg. Sander, onze gids, Chris en wij met z’n tweetjes. We waren al gewaarschuwd dat het een zware en vooral ook moeilijke route zou zijn, maar dat het zó zwaar en moeilijk zou worden hadden we niet kunnen bedenken. Het begin ging nog wel, het was alleen erg koud: -10!

Dan na een uurtje lopen begon de eerste ellende al: het pad hield op en er volgde een steil geheel vol rotsblokken waar je maar moest uitzoeken wat nu de beste plek was om je voeten neer te zetten. Aan deze martelgang leek bijna geen einde te komen, totdat we eindelijk het “dorpje” Gorashep binnen liepen. Ban boven leek het een oud mijnstadje. Daar even wat gedronken en weer door. 

Wederom een lange route die gekenmerkt werd door vooral rotsblokken. En wij maar klauteren en vooral doorgaan want we zullen het halen! 

Eindelijk, na uren afzien zien we dan in de verte dat waar we voor gekomen zijn: Everest Basecamp! We gaan het gewoon halen! Wat een kanjers vinden we onszelf. En terecht. Nu stelt dat Basecamp niet veel voor, het gaat om het idee en natuurlijk de kiekjes en vooral de onwaarschijnlijk fascinerende omgeving met al die bergreuzen om je heen. 

Maar ja, als je dat doel gehaald hebt ben je nog maar halverwege want je moet dezelfde drama route ook weer terug. Maar nu met een lijf dat al flink kapot is van alle zware tochten van de afgelopen dagen. Dus werd dit nog zwaarder dan de heenweg. Deze keer ook nog met de druk dat het om 6 uur donker zou worden. En dan wil je niet op dat onmogelijke stuk met die rotsblokken zitten. Gelukkig waren we daar net vanaf toen het licht werd uitgedaan, maar de resterende 2 á 3 km waren natuurlijk ook niet geplaveid. Gelukkig hadden wij alle drie een hoofdlampje bij ons, alleen onze gids had even geen licht dat het deed. 

Zo ploeterden we nog ruim een uur in het donker voort, voordat we eindelijk eindelijk eindelijk doodvermoeid onze lodge weer binnen strompelden. De rest van de groep vond het geweldig en feliciteerde ons met het behalen van deze heroïsche prestatie en ook zelf waren en zijn we alle drie SUPER trots op wat we gedaan hebben. En terecht!