Annapurna circuit trek, deel 3

Dag 9, van Thorung Phedi naar de top: Thorong La Pass 5416 mt hoogte en weer naar beneden Muktinat op 3800 mt

Oh wat een nacht/dag. Vroeg naar bed vertelde ik in de vorige blog. Slapen ging moeilijk, het was koud en toen ik naar t toilet ging sneeuwde het en het bleef liggen natuurlijk. Een beetje gespannen stonden we om 2:00 uur op om vervolgens een echt trekkers-ontbijt te nuttigen. En half 4 was t gaan. Polle polle, was de kreet in Tanzania en hier zeggen ze bistare bistare......hoofdlampje op en zo zagen we alle trekkers voor ons naar boven schuifelen. Wat een geweldig gezicht, vooral toen het licht werd. Maar boven had het natuurlijk ook gesneeuwd, wat ook nog bleef liggen en de steile, smalle paadjes alleen maar glibberiger werden. Het was een barre/loodzware tocht waarbij menigeen werd ondersteund en geholpen door porters/gidsen of ander mannelijke medetrekkers. Onderweg kwamen we prachtige dingen tegen. Onbeschrijfelijk mooi. Trekkers te paard, omdat ze te vermoeid waren om zichzelf naar boven te begeven. Trekkers die we beneden ontmoet hadden en ogenschijnlijk fit waren en bijna boven om wat voor reden dan ook niet naar de top konden. Of ze waren onderkoeld of ze hadden gewoon de kracht niet meer. Wij hebben het op eigen kracht gered, maar boven gekomen was het zo koud en winderig dat "ik" en Peter iets minder nauwelijks oog had voor t uitzicht en voor foto's, zo vermoeid waren we. Maar toch hebben we een mooi filmpje kunnen schieten en wat fotootjes gemaakt.

Toen aan de andere kant van de Pass naar beneden. Wat een verschrikkelijke route was dat. Het uitzicht was niet mooi en de route was zo zwaar.......steil naar beneden en alleen maar rotsig! Er kwam geen eind aan en iedereen die je beneden hoorde was zo klaar met de route naar Muktinat. Echt een stad waar je zo snel mogelijk weer vandaan wil, vinden wij dan, maar na zo'n 14 uur onderweg te zijn geweest toch maar een Guesthouse opgezocht om te overnachten.

Dag 10, van Muktinath naar Marpha: van 3760 naar 2670 mt hoogte.

Om eerst even op Frans in te gaan: we schrijven deze stukjes om de beurt zo'n beetje, dus ook De Boerselaere geeft hier zijn versie op het geheel. En deze dag wordt dan ook door de Red Devil zelf beschreven. Maar dat even terzijde.

Deze dag dus verder naar beneden. Klinkt goed, moeten je voeten er wel tegen kunnen. Zolang naar beneden lopen is gewoon niet eenvoudig. En als de omgeving dan ook nog een stuk minder is dan tijdens de weg omhoog, is het best een uitdaging.

We lopen hele stukken over de "motorway". Hoe durven ze zo'n pad zo te noemen, een motorway bestaat bij ons uit asfalt, maar hier hebben we nog geen stuk asfalt gezien. Rotsen, de een nog groter dan de andere. Na een aantal uren lopen draaien we tegen de wind in. En omdat het kurkdroog is waait vanaf dat moment het stof met bakken tegelijk onze neusgaten in. Omdat dit absoluut niet erg prettig is, besluiten we al rap om niet door te lopen naar Marpha, maar om een dorp eerder te stoppen. Scheelt ons twee uren lopen. We stoppen dan ook in Lomsom en overnachten daar. Gaan we de volgende dag met de local bus verder naar Tatopani. Welk een busavontuur ons dan nog staat te wachten weten we op dat moment nog even niet.

Dag 11, van Jomsom naar Tatopani met een local bus......

Zo'n dag als deze is bijna niet te beschrijven. Onze gids had met veel pijn en moeite een ticket voor ons kunnen bemachtigen, maar sommige reizigers reisden ook zonder gids. Zat er een Brit voorin bij ons, hij had de chauffeur zelf betaald en ineens kreeg hij z'n geld terug en kon de bus verlaten. Er moest een local mee, die wel minder betaalde, maar toch. Zo ging dit tot 3x aan toe. De chauffeur vroeg z'n geld en een minuut later kreeg hij het weer terug. We reisden met Maayan (een Israëlisch meisje) in dezelfde bus met dezelfde bestemming. We hadden haar in Thorong Pedhi ontmoet. De bus zat zo propvol, hoofdzakelijk met locals. Als we een politiepost passeerden, moesten er een aantal uitstappen en verder lopen en zodra we de post waren gepasseerd konden ze weer instappen. Als ze dan weer instappen, is het onmogelijk om op dezelfde plek te gaan zitten/staan met als gevolg: Peter aan de ene kant een kind op schoot kreeg en aan de andere kant er een Nepalees met z'n hoofd op z'n schouder in slaap viel. Halverwege de rit moesten we wisselen van bus en wat er toen allemaal instapte, jeetje......wat neemt een Nepalees allemaal mee als hij op reis gaat.

Ik denk dat menigeen zo'n rit niet overleefd had, gelukkig heeft mijn rooie vriendje een zo goed als nieuw gereviseerd hart.... Aan de ene kant een immens grote rotswand en aan de andere kant een ravijn van tig meter diepte. We hadden misschien 10 cm over als 2 bussen elkaar wilden passeren, wat regelmatig gebeurde. Maar we leven nog steeds en achteraf was het een typisch Nepalese busrit.

In Tatopani een Guesthouse opgezocht en later naar de hotspring gegaan waar we weer allemaal bekenden tegen kwamen zoals de Zwitsers, die morgen met ons naar Phokara reizen. En een Duitser die onderuit ging onder de douche bij de hotspring. Moest 3 uur op de ambulance wachten, de kop vol hechtingen en dat wil je echt niet in een ziekenhuis in Nepal. Voor de volgende dag huren we met z'n 5-en een jeep, zodat we wat comfortabelere rit hebben dan vandaag.

Dag 12, van Tatopani naar Pokhara.

Helaas blijkt het niet mogelijk te zijn om vanuit Tatopani met de Jeep naar Pokhara te gaan. En dus... wederom een zo goed als ondraaglijke rit met de local bus naar het dorpje Beni en dan vanaf daar alsnog met een jeep of taxi.

De busrit duurt bijna 4 uur en degenen die de afstand lopen doen er maar iets langer over, zo beroerd is de route er aan toe. Onderweg staan we diverse malen stil omdat men de weg moet repareren, want het zand en rotsen zijn weggespoeld door de plensbuien. En de taferelen die zich dan afspelen zijn werkelijk zo idioot dat zelfs de Nepalezen lachend aan de kant staan te fotograferen. Tientallen bussen, auto's en honderden motoren proberen elkaar te passeren op paadjes van minder dan 4 meter breed en een afgrond van tientallen meters aan onze kant van de "weg".

Maar het leukste hiervan is wel dat niemand, maar dan ook echt niemand agressief reageert. Sterker, iedereen is heel bereidwillig elkaar te helpen. Moet je bij ons mee aankomen.

Vanaf Beni gingen we samen met onze Zwitserse vrienden in twee Suzuki taxi's richting Pokhara. Onderweg nog "even" eten. Na een uur kreeg ik mijn onvoorstelbare spicy eten. Een half uur later komen er nog twee porties spicy eten en na bijna twee uur kwam ook eindelijk het eten voor Inge en de noodlesoep voor mama Sita uit Zwitserland. Deze slurpt één lepel naar binnen, vliegt bijna in de fik en laat het daar verder wel bij. Kortom: wat een waardeloze tent!

Hierna nog 55 km naar Pokhara. Ritje van "slechts" dik 2 uur! Dan komen we eindelijk in ons heerlijk luxe hotel. Wat een genot, een lekkere hete douche, normale wc en niets dat lekt. We vallen heerlijk in slaap. Dit waren weer de avonturen van Inge en Peter en de Annapurna Circuit Trek. Een geweldige trekking in een prachtige omgeving! Het was verschrikkelijk zwaar, maar we hebben het gehaald en kijken met voldoening op deze periode terug.

Tot in Pokhara,

Inge en De Boerselaere